កំណាព្យដកស្រង់ពីរឿងទុំទាវ

៣០៥. មកយល់វាលវែងត្រែងដួលដុះ  ផ្កាសត្រសុសផ្លេកភ្លឺថ្លា
ដូចរូបសម្បុរពណ៌កនិដ្ឋា  ដូចផ្កាត្រែងត្រស់ស្រណោះពេក។
មៀងមើលទឹកជ្រៅស្មៅត្រកៀក  ចិត្តបងចង្អៀតរឹងវិវេគ
ត្រកួនដូចខ្លួនបងឈប់ដេក  ឈបដោយម្លប់មេឃត្របែកព្រៃ។​

កំណាព្យនេះពិតជាមានន័យមែន។​ ប៉ុន្តែខ្ញុំឆ្ងល់ថា​ ហេតុអ្វីបានជាព្រះភិក្ខុសោមអាចតែងរឿងទុំទាវជា កំណាព្យបានល្អយ៉ាងដូច្នេះ​ ជាពិសេសនៅត្រង់ឈុតដែលទុំមកសាសងស្នេហាជាមួយនាងទាវលើក ដំបូងបន្ទាប់ពីគាត់លាចាក សិក្ខាបទ។​ ថ្វីត្បិតថា ព្រះភិក្ខុសោម ជាព្រះសង្ឃ តែលោកបានតែងកំណាព្យសាសងស្នេហា និងរៀបរាប់សំរស់ព្រៃឈើតាមអារម្មណ៍របស់បុរសទើបមានស្នេហាលើកដំបូងបានយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។